[bentley westfield]

Cytuj

Post (18 paź 2021, 01:38)

#26

outfit

To, co miało miejsce ostatnio, było dla niego jakąś cholerną pomyłką. Nawet w najgorszych koszmarach nie wyobrażał sobie, że role mogłyby się odwrócić tak drastycznie, a w rezultacie by to Chandler miał wyjechać z Monterey. Przecież to on był naczelnym uciekinierem, to o nim wszyscy wciąż mówili, że na pewno nie wytrzyma tutaj długo... nie rozumiał, kiedy wszystko odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. To znaczy, on nadal chciał stąd uciec możliwie jak najszybciej, ale jednocześnie był przekonany co do swojej decyzji, jaką podjął w lipcu. To, czego chciał, nie do końca było tym, co należało zrobić w ich sytuacji, a on chyba troszkę wyrósł z bycia samolubnym dupkiem, skoro wybrał tak, a nie inaczej i w tej decyzji zamierzał wytrwać, zarówno ze względu na babcię, jak i na Chandlera.
Chandlera, który go zostawił z tym wszystkim samego.
Chociaż można byłoby się po nim spodziewać reakcji naburmuszonego dziecka, naprawdę nie był zły czy obrażony. Ba, cieszył się, że jego brat awansuje, że jego ciężka praca została doceniona i że spełnia się w tym, co robi, ale jednocześnie było mu źle z faktem, że zostaje sam w tym wielkim domu w Monterey, że dostaje pod opiekę smutnego (jak on sam) kota, który od wyjazdu brata stale płakał i trochę zaczął gardzić jedzeniem i ogólnie chyba złapał jakiś syndrom odrzucenia, bo wszystkiego mu się odechciało. Przez ostatnie miesiące byli drużyną, a Benny'emu to mieszkanie razem chyba przypominało trochę czas, kiedy faktycznie byli nierozłączni i... podobało mu się to. A teraz? Został sam ze wszystkim na głowie i nawet nie wycięli dyni, które parę dni wcześniej kupili na dyniowej farmie. Pierwszy raz od dawna było mu tak cholernie przykro. Kiedy Louie odezwała się do niego i spytała, czy może wpaść, odpisał tylko od niechcenia ok i nawet nie fatygował się wstaniem z kanapy, gdzie od kilku godzin zalegał pod kocem. To był naprawdę zły czas i chociaż obiecał Czendiemu wszystko ogarniać, był w tym momencie niezdolny do tego, a każda komórka jego ciała odmawiała mu posłuszeństwa, gdy tylko myślał o wstawaniu. Najbardziej by chciał, gdyby wszyscy dali mu święty spokój w tym momencie. Nawet nadchodzące Halloween straciło swój urok i to była już oficjalnie sytuacja nie do naprawienia.

louie hemingway

[louie hemingway]

Cytuj

Post (19 paź 2021, 08:55)

27

outfit

Od momentu, w którym sytuacja z Andrew trochę się unormowała Louie zaczęła odżywać. Nie snuła się już smutna, nie załatwiała od niechcenia swoich spraw, ale także nie miała się już na czym tak naprawdę skupić. Obronienie doktoratu oznaczało, że znalazła się w punkcie, w którym nie miała żadnego kolejnego celu, który chciałaby osiągnąć. Należałoby teraz zacząć pracować, z tym, że uczelnia wciąż nie dała jej znać, czy aby na pewno na ten semestr znajdzie się dla niej etat, czy być może należało czekać w nieskończoność, aż ten magicznie się zmaterializuje. Próbowała z tego wszystkiego siadać do książki i pisać, jednak nie szło jej to zbyt dobrze. Czuła się jak na tym tiktoku z Olivią Rodrigo, która to dzwoniła do swojego chłopaka pytać go o zdradę, byle tylko poczuć odrobinę bólu, a tym samym mieć pomysł na kolejne rozdziały swojej powieści. Na szczęście jednak aż tak psychopatyczna nie była, aby na siłę poszukiwać jakichś problemów na linii z Andrew, dlatego też po prostu zdecydowała się zaproponować Benny’emu spotkanie tego dnia.
Odpowiedź nie była nie wiadomo jak rozbudowana i raczej powinna wzbudzać w niej niepewność, ale na tyle pragnęła kontaktu z przyjacielem, że nie zauważyła żadnej czerwonej flagi przy jego odpowiedzi. Wręcz przeciwnie, uznała, że skoro odpisał, to chciał się z nią spotkać, stąd też zaszła jeszcze do cukierni kupić im po kawałku wegańskiego sernika i z takim zestawem zawitała pod drzwiami domu Chandlera. Nie pukała, bo nie miała tego w zwyczaju, nie tutaj, dlatego też po prostu weszła, od progu wołając do Bena. — Mam ciasto, zaszłam do cukierni i pani powiedziała, że ten wegański sernik jest nawet lepszy od normalnego. I nie ma rodzynek, sprawdziłam przed kupieniem! — wiedziała, że Benny nie był ich fanem w tego typu deserach, dlatego też po upewnieniu się dopiero zainwestowała w słodkość. Szybko jednak zdjęła buty i zajrzała do salonu, a widząc burrito z Bena zmartwiła się i powoli weszła w głąb pokoju. — Wszystko dobrze? Jesteś chory? — nie była gotowa na męski katar, ale skoro to było jej zadanie na dziś, to zamierzała sobie z nim poradzić.

bentley westfield

[bentley westfield]

Cytuj

Post (19 paź 2021, 10:17)

Liczył po cichu na to, że obecność Louie poprawi mu humor i sprawi, że poczuje się lepiej, ale na dobrą sprawę nie chciał się nastawiać na nie wiadomo co, kiedy ten dzień był dla niego tak koszmarnie nieprzyjemny. Czasem tak już bywało i chociaż Benny nie był do tego nijak przyzwyczajony, próbował nie robić z tego wielkiego halo, tylko ot, przeczekać swój słaby czas. Nie była to dla niego sytuacja typowa i w zasadzie nawet nie wiedział, jak powinien sobie radzić z takimi wahaniami nastrojów; nigdy wcześniej coś takiego mu nie dolegało, a nawet jeżeli nachodził go moralny kac, to nie trwało to dłużej, niż dzień, dwa. Ale to nie był kac moralny, to był po prostu dołek, z którego nijak nie mógł się wygrzebać i sam nie znał do końca powodu, dla którego czuł się tak kiepsko. Czyżby jesienna chandra albo Merkury w retrogradacji zaczynały na niego tak oddziaływać?
Słysząc, jak Louie sama wchodzi do domu i zaczyna się krzątać, niejako odetchnął z ulgą. Lubił, jak czuła się tutaj jak u siebie, a zwłaszcza doceniał to teraz, gdy nie miał siły dźwignąć się z łóżka. Usiadł wprawdzie, kiedy usłyszał, że jest bliżej i okrył się kocem szczelniej, rozglądając za przyjaciółką. - Jesteś kochana, że pamiętałaś - mruknął tylko, słysząc o rodzynkach, bo naprawdę zrobiło mu się miło. Nie znosił tych małych pomiotów szatana, pomarszczonych, dziwnych w smaku. Denerwowało to, że ludzie mieli tendencje pakować je do wszystkiego i to w ilościach niebotycznych, jakby każdy na świecie miał obowiązek je lubić. - Nie, wszystko ok. Po prostu... nie czuję się najlepiej, tylko tyle - odparł dość bezradnie, rzucając jej jakieś smutne spojrzenie i w zasadzie widząc, że radzi sobie sama ze wszystkim, ponownie przyłożył głowę do poduszki. Z całej tej rozpaczy chyba zaczął emanować jakąś dziwną aurą, bo Loki zdawał się wyczuwać wszystko i zaraz przybiegł do pokoju, miaucząc. Oczywiście zaczął od przywitania się z Lou, ale kiedy tylko podrapała go za uchem dłużej, niż sobie życzył, uciekł do Bena na kanapę i zaczął ocierać o niego. Nie miał ochoty na wymianę czułości ze zwierzęciem, ale pogłaskał go trochę. - A co tam u ciebie? - spytał, zerkając na nią wreszcie.

louie hemingway

[louie hemingway]

Cytuj

Post (19 paź 2021, 19:57)

Zmartwiła się nie na żarty, a jej wszelkie rozważania na temat tego, czy aby na pewno powinna czekać na odzew z uczelni, czy może poszukać sobie czegoś innego odeszły na dalszy plan. Tak właściwie, to nawet przez moment była bliska zadzwonienia do Adory i powiedzenia jej, że okej, przyjmuje ofertę pomocy w restauracji i zrobi wszystko, aby wreszcie zacząć zarabiać, ale powstrzymała się z tym póki co. Chyba trochę żałowała tych wszystkich lat studiów i doktoratu na koncie, żeby teraz pójść pracować w restauracji.
Zastanawiając się, co tak właściwie dzieje się z Benny’m oddaliła się do kuchni, w której to rozpakowała przyniesiony sernik i schowała go póki co do lodówki, a zamiast niego powróciła do salonu z zaparzonym dzbankiem herbaty i dwoma kubkami, po czym dosiadła się do mężczyzny powoli, dotykając ze zmartwieniem jego czoła i policzków, chcąc sprawdzić, czy przypadkiem rzeczywiście nie miał gorączki. — Może dać ci jakieś leki? Albo wolisz miętę zamiast herbaty? — naprawdę się martwiła i nie bardzo wiedziała, co więcej mogłaby zrobić, skoro Ben sam nie rwał się do opowiadania o tym, co tak właściwie się działo. Nienawidziła być w punkcie, w którym nic nie mogła zrobić, czuła się wtedy boleśnie nieużyteczna, a przede wszystkim czuła się tak, jak gdyby zawiodła jako przyjaciółka, skoro nie była w stanie od samego spojrzenia zrozumieć, co chodzi po głowie Bena i co sprawia, że był chodzącym burruto smutku, które wyglądało, jakby potrzebowało naprawdę mocnego uścisku ze strony kogoś bliskiego. — U mnie wszystko dobrze, wciąż czekam na telefon z uczelni, ale coś mi mówi, że skoro nie dzwonią, to nie mają dla mnie posady na ten semestr i będę miała kolejne wolne — zaśmiała się nerwowo, bo akurat tego jej wystarczyło w życiu, tyle wolnego, ile ona miała w ostatnim czasie, to przysiąc mogła, że nikt nie miał i że jeszcze chwila, a naprawdę zrobi sobie krzywdę, byle tylko mieć jakieś zajęcie w postaci, chociażby, chodzenia na rehabilitację i przyjmowania zatroskanych gości w swoich czterech ścianach.

bentley westfield

[bentley westfield]

Cytuj

Post (21 paź 2021, 22:44)

Ostatnim, czego mu brakowało, to żeby sobie jeszcze wkręcił chorobę... na całe szczęście fizycznie czuł się całkiem dobrze, a przynajmniej w kwestii spraw przeziębieniowych. Ból brzucha natomiast ostatnimi czasy nasilał się coraz bardziej i dochodziło do tego, że czego by nie zjadł, stale kłuło go po prawej stronie, więc czasem wolał po prostu nie jeść, ale z czasem i to przestało być rozwiązaniem. Nie dotarł jeszcze do etapu, kiedy poczułby się na tyle źle, by się czymkolwiek zmartwić i nie miał też zamiaru dzielić się z Louie swoimi dziwnymi objawami, które pojawiały się i znikały jak im się tylko podobało. Jeśli już by musiał, to wolałby jej powiedzieć o tym, co go realnie martwiło, ale jego zdrowie nie było jedną z tych rzeczy w tym momencie. Niezbyt mądre, ale prawdziwe. - Louie... nie jestem chory, nie o to mi w ogóle chodziło - to mówiąc, trochę cofnął głowę od jej dłoni, a skoro już się tak odchylił, to skorzystał z okazji i położył się od razu, zwijając w kłębek na nowo. Tak mu było jakoś lepiej egzystować w tym momencie i naprawdę, szczerze liczył na to, że przyjaciółka pozwoli mu w ten sposób sobie trwać. - Poszukaj sobie czegoś innego, bez sensu tkwić w zawieszeniu przez bandę idiotów - mruknął, krzywiąc się od razu na samo wspomnienie o jej uczelnianych przygodach. Był z niej naprawdę dumny, że się obroniła i miał nawet dla niej prezent z tej okazji, ale nic nie miało jej oddać zdrowia po tym całym stresie i szczerze Bena to bardzo irytowało, że od tylu lat musiała często żyć pod dyktando uczelni. Gdyby tylko miał tam jakieś dojścia, nie zawahałby się ich poustawiać trochę, ale cóż... nie studiował w San Jose ani przez moment i niestety, ale nie miał. - Chandler wyjechał sobie - powiedział wreszcie, zupełnie nagle i bez zapowiedzi zmieniając temat. Chyba nie chciał ciągnąć tamtego, a i to musiał w końcu z siebie wyrzucić, bo naprawdę bardzo go to męczyło.

louie hemingway

[louie hemingway]

Cytuj

Post (21 paź 2021, 23:03)

W swoim życiu nie miała zbyt wielu przyjaciół, a Ben zdecydowanie był jej najbliższy pod tym względem, dlatego też Louie automatycznie martwiła się o niego pod każdym możliwym względem. Czuła się zestresowana już samą myślą, że cokolwiek mu dolegało, nie było to uczucie przyjemne i naprawdę, z czystej troski zaczęła sprawdzać mu temperaturę, jednak kiedy się odsunął to nie poleciała za nim, żeby dokończyć swojego organoleptycznego sprawdzenia, a po prostu cofnęła ostrożnie rękę. Nie chciał kontaktu fizycznego, to nie, nie zamierzała na niego w tym momencie naciskać, świadoma, że jeśli ona sama znalazłaby się w takiej sytuacji, to jeszcze bardziej irytowałby ją fakt, że ktoś na siłę próbuje jej dotykać. Dlatego też spokojnie w końcu całkiem wstała i przesiadła się na fotel, z którego to obserwowała Bentleya. Nie wiedziała, co takiego się działo, ale powoli zaczynała dojrzewać w niej myśl, że po prostu źle się czuł, to tyle. Nie było to nic zaskakującego, nie było to coś, co nie miało prawa się dziać. Louie też miewała gorsze dni, kiedy chciała tylko położyć się i leżeć i nikt nie planował jej za to oceniać jakkolwiek, szkalować czy maltretować. Po prostu czasem musiała sobie poleżeć i tyle. Ludzka rzecz. — Nie bardzo wiem, gdzie bym mogła pracować z takim doktoratem poza uczelnią. Raczej w sklepach nie szukają ludzi z takim poziomem wykształcenia. Jedyne co to Adora proponowała mi, żebym jej pomogła w ogarnianiu restauracji — wspomniała o tym, co też siostra jej oferowała jeszcze w czasie jarmarku. Co oczywiście było kochane, ale z drugiej strony zastanawiała się, czy praca dla siostry była szczytem jej marzeń i czy ewentualne niepowodzenia ze strony Louie nie sprawia, że Adora ją nagle znienawidzi. Nawet planowała coś dodać, jednak wtedy Bentley wspomniał o wyjeździe swojego bliźniaka, a Louie zerknęła na niego z zaskoczeniem. — Jak to „wyjechał sobie”? — dopytała, bo brzmiało to przynajmniej, jakby się pokłócili i zdecydowali na separację. Tylko czemu w takiej sytuacji to Chandler zostawiał swój dom bratu?

bentley westfield

[bentley westfield]

Cytuj

Post (21 paź 2021, 23:21)

Naprawdę doceniał jej troskę, chociaż może nie było tego widać. Trzeba przyznać, że z nikim nie liczył się tak, jak z nią i zawsze był jej wdzięczny za zainteresowanie, po prostu... teraz jego problem był raczej z tych bardziej złożonych, na tyle, że Ben nawet nie wiedział do końca, jak to zwerbalizować. Musiałby zacząć od naprawdę odległych wydarzeń w swojej opowieści, by sprawić, że Louie będzie na bieżąco ze wszystkim. To jednak generowało cały szereg problemów, bo po pierwsze musiałby opowiedzieć jej naprawdę bardzo dużo rzeczy, po drugie musiałby zebrać w sobie siły, by w ogóle poruszyć pewne tematy, a po trzecie... musiałby wyznać jej parę spraw, które dotychczas zataił, a za które... no cóż, na pewno by go nie pochwaliła ani nie pogłaskała po głowie. Na samą myśl poczuł stres i ścisnęło go w żołądku. Czy miała go znienawidzić? - Może praca w jakiejś szkole? Tylko wiesz, w takiej językowej. Jeśli nie znajdą miejsca, to mamy wakat w kancelarii. Wydaje mi się, że jedna z asystentek przepadła, a to wcale nie jest takie przypadkowe stanowisko - mruknął, zamykając oczy, bo i tak czuł na sobie jej spojrzenie i to dość wyraźnie. Zastanawiał się, czy wyglądał aż tak źle, czy może po prostu zerkała, bo się martwiła. Cholernie go to wszystko stresowało. To było zupełnie nowe uczucie przy niej, bo zawsze u boku Louie czuł absolutny spokój, a nie takie pokłady stresu. Westchnął ciężko, sam już nie wiedząc, czy przez poruszenie tematu Chandlera, czy świadomości swoich kłamstw. - Dostał fuchę w Sacramento. Awans na prokuratora generalnego - wydusił w końcu, ostatnie słowa mówiąc niemalże z jakimś obrzydzeniem. W środku cieszył się jego sukcesami, naprawdę, ale to, że musiał zostać tutaj sam w chwili, kiedy akurat przestawał sobie radzić, przesłaniało mu trochę całą tę radość. - Zostawił mi dom i tego kota cholernego. No i mam się zajmować babcią - dodał, kuląc się trochę. To nie było jakoś super dużo do roboty, ale powiedzenie na głos o obowiązkach sprawiło, że w tej chwili go to wszystko przerosło. - Nie wiem, kurwa, nie mam siły już do tego wszystkiego - rzucił rozzłoszczony, czując jak wcześniej wspomniany Loki zaczyna mu ugniatać nogę. Dlaczego akurat jemu, co?

louie hemingway

[louie hemingway]

Cytuj

Post (21 paź 2021, 23:34)

Dziwnie jej było ze świadomością, że tak naprawdę nie mogła nic zrobić. Zawsze starała się wymyślić jakiś genialny sposób na postawienie Bena na nogi, jednak w tym momencie czuła się tak, jak gdyby miała związane ręce, a on wcale nie chciał, żeby tutaj przychodziła, żeby siedziała z nim i zadawała te wszystkie, niewygodne pytania. Poczuła się odrobinę spięta, bowiem takiej sytuacji nigdy nie mieli między sobą i nie wiedziała za bardzo, jak powinna się zachować. — Jeśli wolałbyś, żebym poszła, to daj znać, nie będę ci przeszkadzała — wydusiła w końcu cicho, bo uczucie, które teraz ją dopadło było paskudne i sprawiało, że zawiązał jej się żołądek na supeł. Sama się w tym wszystkim nakręcała, ale też nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić w tej sytuacji, czuła się nieswojo, czuła się zagubiona i była pewna, że jeszcze wiele czasu będzie to wszystko rozpamiętywała. Najwyraźniej skoro jedna sprawa się rozwiązała, to kolejna musiała pogmatwać naprawdę mocno, przez co nigdy tak naprawdę Louie miała nie zaznać spokoju ducha. — Daje sobie jeszcze chwilę czasu na odpoczynek, a później się zabiorę za rozglądanie za czymś. Wiesz, wreszcie mogę się wyspać i te sprawy — uśmiechnęła się lekko, bowiem faktem było, że do tej pory pracowała nie tylko na swój doktorat, ale także na przykład asystując profesorom w czasie zajęć lub prowadząc je za nich, kiedy im się nie chciało. Odwalała robotę za innych, nie dostając za to ani dolara więcej, co czasem potrafiło naprawdę mocno zirytować.
Poprawiła się na fotelu i zgarnęła włosy z twarzy, słuchając tego, co Bentley miał jej do powiedzenia. Trochę się czuła jak w pomieszczeniu z porzuconą dziewczyną, choć sama również poczuła smutek, kiedy to Jonah zdecydował się wyjechać z miasta. — Jonah też wyjechał, dostał awans i wyleciał do Nowego Jorku — powiedziała cicho, spoglądając tym razem na swoje buty, a nie na Bena. — No i dostałam w spadku psa pod opiekę, bo nie chciał stresować Bekon lotami — zacytowała słowa brata i chociaż nie miała mu za złe tego, że zostawił ją z psem, to jednak dziwnie było, że nie mieszkał piętro niżej i nie mogła do niego zajść, kiedy nie chciała siedzieć w mieszkaniu sama. — Mogę ci pomóc z kotem i babcią, wiesz o tym przecież — dodała po chwili, mając nadzieję, że jej słowa choć odrobinę podniosą go na duchu, bowiem innego planu, co mogłaby zrobić, na ten moment nie miała.

bentley westfield

[bentley westfield]

Cytuj

Post (21 paź 2021, 23:47)

Gdyby nie to, że był tak cholernie trudną osobą, która miała tendencje do pchania się we wszystkie możliwe problematyczne sytuacje, prawdopodobnie w ogóle nie doszłoby do tej, w której się znajdowali. To był jednak fakt niezbywalny i chyba najważniejszy spośród innych, ale to nie wszystko. Gdyby powiedział jej już na początku o Arii, a nawet o Westone i wszystkim innym, Louie raczej nie pozwoliłaby mu narobić tylu głupot, które się w ostatnich miesiącach pojawiły na jego koncie. Sądził, że to w Los Angeles przechodził samego siebie, ale chyba jednak się przeliczył odrobinkę, bo fikołki jakie robił od powrotu były spektakularne i chyba nigdy jeszcze nie odwalił tylu rzeczy na raz. I było mu z tym źle teraz, jakby nie patrzeć. Może na co dzień, zanim popełnił błąd, nie myślał wiele, ale po fakcie był zdolny mieć wyrzuty sumienia. Te najczęściej przychodziły falowo i męczyło go wtedy kilka spraw na raz, zupełnie jak w tej chwili. - Nie, nie idź, nie chcę już dłużej siedzieć tutaj sam - poprosił, w końcu otwierając oczy i dźwignął się do siadu, byle tylko dać jej więcej poczucia, że naprawdę jej słucha. Bo słuchał, po prostu pozycja embrionalna to chyba było to, czego dzisiaj potrzebował najbardziej i nie mógł wiele na to poradzić. Usiadł jednak prosto i poprawił koc, który miał zarzucony. - Może któryś z nich kłamie i tak naprawdę uciekli razem? - zasugerował, a chociaż to był taki trochę głupi żart, to Benny nie uśmiechał się jednak. Wiedział, że Chandler nie wyjechał nigdzie indziej, ale wiedział też, że ich bracia mieli tendencję spędzać ze sobą sporo czasu, a więc to zbiegnięcie się ich wyjazdów było co najmniej niecodzienne w jego mniemaniu. Nie miał pojęcia, że coś zaszło między tamtą dwójką (tak jak i między nim, a Louie) i całe szczęście, bo gdyby wiedział, już dzwoniłby do brata z jakąś srogą reprymendą, przekonany stuprocentowo, że ten go okłamał. Nawet jeśli wcale tak nie było, ot, trochę dla zasady. - Kot i babcia to dla mnie żaden problem tak naprawdę - powiedział w końcu i utkwił w niej spojrzenie, które zdradzało, że medal, czyli w tym przypadku jego słaby stan, faktycznie miał dwie strony, jak zawsze. Patrząc tak na nią, realnie zastanawiał się, czy Louie znienawidzi go po tym, co jej powie, czy wyjdzie trzaskając drzwiami i zerwie kontakt czy może po prostu walnie go w ten głupi łeb, którego mógłby częściej używać do myślenia. - Muszę ci coś powiedzieć, Lou. Całkiem sporo rzeczy, tak w zasadzie - mruknął w końcu, teraz już na nią nawet nie zerkając i sięgnął po swój kubek z herbatą, upijając z niego kilka małych łyków bardzo ostrożnie.

louie hemingway

[louie hemingway]

Cytuj

Post (22 paź 2021, 20:48)

Nawet nie domyślała się, jak wiele Bentley przed nią skrywał. Zawsze mówili sobie wszystko, a przynajmniej tak wydawało się Louie, dlatego też bezgranicznie ufała we własne przekonanie, że gdyby cokolwiek działo się nie w porządku, to Ben od razu by jej o tym powiedział. Czy było to naiwne? Prawdopodobnie bardzo, ale nie potrafiła nic na to poradzić, skoro do tej pory zdawało jej się, że zawsze to tak działa. Skoro ona zawsze wszystko mu mówiła i nie ukrywała przed nim ani jednej rzeczy. Kiedy cokolwiek działo się w życiu Louie, ona od razu biegła do Bentleya i mu o tym opowiadała, bez chociażby zawahania, bo tak przecież robili przyjaciele, czyś nie? A może wyłącznie jej się tak wydawało, tak samo jak wydawało jej się do tej pory, że jeśli ona kogoś pokochała, to działało to też w drugą stronę i uczucie względem niej było odwzajemnione?
Wzruszyła lekko ramionami, bowiem nie podejrzewała, żeby ich bracia wyjechali gdziekolwiek razem. Co więcej, miała za sobą rozmowę z Jonah, w której to opowiedział jej, że kogoś polubił trochę bardziej i nie bardzo to rozumie. Nawet z tego co słyszała, działało to w dwie strony, to kim ona była, żeby w tym momencie podważać słowa własnego brata? Za to bardzo zaintrygowało ją to, co zaczął mówić Benny, jednocześnie dziwnie się przy tym zachowując. Spoglądała na niego z uniesioną ku górze brwią, niekoniecznie rozumiejąc, co próbował jej przekazać. — Jak to „całkiem sporo rzeczy”? — spytała. Jej mózg nie przyswajał w ogóle myśli, że mógł ją oszukiwać, nie mówić prawdy, że mógł ją okłamywać. Przecież to nie było możliwe, prawda? Był jedynym facetem, z którym relacja jak do tej pory jeszcze ani razu nie sprawiła, że Louie zwątpiła we wszystko, na czym stał wszechświat. Bardzo chciała, żeby się to nie zmieniło i błagała o to w myślach, ale cichy głosik z tyłu głowy mówił jej, że było to daremne i już za moment miała spotkać się ze ścianą zbudowaną z kłamstw i niedopowiedzeń, którymi karmiona była pewnie o wiele dłużej, niż by mogła podejrzewać.

bentley westfield

[bentley westfield]

Cytuj

Post (22 paź 2021, 22:22)

Miała rację co do jednego - kiedy było źle, naprawdę źle, gdy znajdował się w sytuacji, z której nie potrafił znaleźć jakiegokolwiek wyjścia, zawsze trafiało na nią, gdy musiał poprosić o pomoc albo po prostu wyżalić się komuś. Nie zdarzało się to często, oczywiście, ale kiedy już miało miejsce, najczęściej była pierwszą osobą, która się dowiadywała. Nie jego brat, nie Hermiona, Louie. Ufał jej bezgranicznie i fakt, że zataił przed nią dotychczas sprawę z Arią i tym, że wplątał się w romans ze swoją byłą narzeczoną, był umotywowany tylko w jeden sposób. Benowi sprawiało pewną trudność żalenie się na Arię, kiedy wiedział doskonale, że swego czasu ich trójka była teamem, a one dwie całkiem dobrze się dogadywały i przyjaźniły. Oczywiście teraz na pewno nie było już tak samo, jak kiedyś, z tego co słyszał nawet nie miały za bardzo kontaktu (i wyjątkowo mu się to podobało), ale... sam fakt, jak to wyglądało przedtem sprawiał, że nie był w stanie od razu przyjść i zwymyślać Arii przed jej niegdyś bliską przyjaciółką.
Wziął głęboki oddech, przetarł twarz i wreszcie spojrzał na nią. Jego spojrzenie wyrażało niewiele poza zmęczeniem, a to zmęczenie nie miało nic wspólnego z tym, że czuł się kiepsko fizycznie. O dziwo był zmęczony tylko i wyłącznie samym sobą, swoimi fikołkami, tworzeniem problemów i kopaniem dołków pod każdą choćby pozornie stabilną relacją, jaka trafiała mu się w życiu. Najpierw Aria, a teraz Louie, z czego ta druga absolutnie niczym nie zasłużyła sobie na takie traktowanie. Pierwsza zresztą podobnie całkiem, ale Ben jeszcze nie bardzo był na etapie, kiedy oswojenie z tą myślą miałby za sobą. - Spałem z Arią. Od mojego powrotu całkiem sporo razy - oznajmił wreszcie, ale to mówiąc nie patrzył już na nią, bo prędzej spłonąłby ze wstydu. Oto nadchodził ten moment, chwila wyjawienia jego największego sekretu. Nie był wcale dumny ze swojej paskudnej tajemnicy, skrzętnie skrywanej od bitych trzech miesięcy. Nie było czego, jeśli miał być szczery. Zanim jednak powiedział coś więcej, czekał na pierwszą reakcję przyjaciółki, obawiając się szczerze co mu powie.

louie hemingway

[louie hemingway]

Cytuj

Post (22 paź 2021, 22:34)

Stresowała się i przebierała nogami, jakby przynajmniej miała gdziekolwiek zaraz wyruszyć, wybyć w podróż na piechotę do swojego domu, w którym miałaby się zaszyć, bojąc tego, co Bentley miał jej do powiedzenia. Próbowała uspokoić oddech i sprawić, żeby całe to napięcie zeszło z niej, ale cokolwiek nie robiła, to nic nie dawało, a oczekiwanie było naprawdę dobijające i podnoszące całą tę atmosferę do niebotycznych rozmiarów, których jej ciałko nie było w stanie udźwignąć. Już prawie wstała i robiła kółka po pokoju, kiedy w końcu Ben się odezwał, a ona wstrzymała oddech.
Poczuła się trochę tak, jak gdyby została spoliczkowana, jednak nie przez zazdrość, a fakt, że ją okłamywał. — Za każdym razem jak mówiłeś, że nie możesz się spotkać, bo jesteś czymś zajęty, ty… — przerwała. Nie była fanką dopowiadania sobie rzeczy, ale najwyraźniej to wszystko składało się w całość, której Louie nie dostrzegłaby prawdopodobnie nigdy, bez przyznania się Benny’ego. Była bezgranicznie ufna jeśli o niego szło i to był właśnie problem w tym momencie. Przesadziła z ufnością, przesadziła z wiarą w to, że nigdy by jej nie oszukał. Przeliczyła się, proste. Chociaż bolesne, patrząc na to, że ona z każdą jedną rzeczą od razu do niego biegła, bez chociażby zawahania. — Po co w ogóle to robiłeś? Chciałeś nagle naprawić waszą relację? Stwierdziłeś, że jak się prześpicie ze sobą raz, piąty i dziesiąty, to nagle wszystko będzie okej? — spytała z niedowierzaniem, bo brzmiało to irracjonalnie, ale co jeśli rzeczywiście była to rzecz, która gościła w głowie Bena jako genialny plan. — Jesteś samolubny, Bentley. Wykorzystałeś to, że Aria prawdopodobnie wciąż cię kocha. I nie pomyślałeś, co będzie czuła, kiedy nagle chodzenie z nią do łóżka ci się znudzi — przecież sama była w takiej sytuacji, sama była osobą-odskocznią i to wcale nie było miłe, ale najwyraźniej Bentley nie miał przyswojonej wiedzy o tym, jak bardzo bolało kobiety to, kiedy na jaw wychodziło, że były wyłącznie opcją w danym momencie.

bentley westfield

[bentley westfield]

Cytuj

Post (22 paź 2021, 23:15)

Nie chciał sprawić jej przykrości, chociaż to było akurat w tym momencie nieuniknione. Mógł tak naprawdę przyjść do niej z tym już po pierwszym razie z Arią w siłowni, przecież wtedy wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej. Pierwszy raz, a nawet ten drugi, nie były planowane, wpadali na siebie przez przypadek i zwłaszcza wtedy na siłowni, wszystko toczyło się w sumie samo, był pewien, że za to Louie nie obwiniałaby go, a nawet posłużyłaby radą, która ustrzegłaby przed popełnianiem kolejnych idiotycznych błędów. Czemu jej nie mówił, dlaczego tak bardzo starał się, by utrzymać to w sekrecie? Nie chciał się do tego przyznać nawet przed samym sobą, ale wszystko wskazywało na to, że po prostu przeczuwał, że kazałaby mu przestać. Każdy normalny człowiek kazałby mu to urwać, zresztą. A jemu... było tak wygodnie, a przynajmniej przez jakiś krótki czas, bo później sprawy zdecydowanie wymknęły się spod czyjejkolwiek kontroli. Pokiwał tylko smętnie głową w odpowiedzi; nie było nawet sensu, by teraz ją dalej okłamywać. - Nie wiem, Louie. Nie mam kurwa pojęcia, po co się w to wpakowałem, uwierz mi - odparł z trudem, czując jak jego żołądek robi fikołek, a później skręca się w supeł. Było mu niedobrze z tego stresu, ale wiedział, że to właśnie była cena jego paskudnych kłamstw i trzymania sekretów przed osobą, która zawsze chciała dla niego jak najlepiej, jako jedyna. - Za pierwszym razem to był przypadek, że w ogóle na nią wpadłem. Pokłóciliśmy się na siłowni i... - urwał, czując, że nawet nie musi dokańczać zdania. Louie go znała doskonale i na pewno wiedziała, że był zdolny do wielu rzeczy, a seks na siłowni to zdecydowanie mogła być jedna z nich. Nie była to najbardziej kuriozalna rzecz którą miał na koncie. - Potem jeszcze raz na nią wpadłem. A później już raczej nie było więcej przypadkowych spotkań - przyznał, chcąc jej już wszystko powiedzieć. Nie wytrzymałby, gdyby dalej dusił w sobie te kłamstwa. Miarka się przebrała, a dopóki nie wyrzuci z siebie wszystkiego, na pewno nie poczuje się lepiej, bo te wszystkie tajemnice nigdy nie dadzą mu spokoju. - Przepraszam, Louie. Że cię okłamywałem - wydusił, tylko bardziej się kuląc. Ból brzucha był nie do wytrzymania, ale nawet nie ośmieliłby się teraz na to narzekać.

louie hemingway

[louie hemingway]

Cytuj

Post (22 paź 2021, 23:37)

Jak dobrze zostało wspomniane, miarka się przebrała, a Louie czuła się naprawdę paskudnie. Nikt nigdy nie zranił jej tak bardzo, jak Ben w tym momencie. Swoimi kłamstwami, swoim unikaniem jakiejkolwiek szczerości w jej kierunku, tym, jak bardzo odciął się od niej z mówieniem czegokolwiek. — To, że zraniłeś mnie, Bentley, to naprawdę najmniej istotne w tej sytuacji. Jasne, zachowałeś się jak skończony chuj, nie tak wygląda przyjaźń. Jesteś jedyną osobą, której zawsze ufałam i której nie podejrzewałam nigdy o jakiekolwiek zatajanie przede mną rzeczy, jednak… — przerwała, wstając ze swojego fotela aby rozprostować kości. Czuła, że dalsze siedzenie nie jest wskazane, bo całe napięcie, jakie nagromadziło się w jej ciele było nie do zniesienia i jeszcze chwila, a eksplodowałaby i to bardzo boleśnie. — Pomyśl jednak, jak musi się czuć Aria w tym momencie. Chciałbyś być przez kogoś wykorzystany? Bo nie bójmy się tego tak nazwać, twoje sypianie z nią to zwyczajne wykorzystywanie faktu, że była pod ręką, wciąż głupio w tobie zakochana i gotowa zrobić wszystko. Chciałbyś, żeby mnie ktoś tak potraktował? Może to ci uświadomi, co zrobiłeś — warknęła na niego, a gdyby nie fakt, że brzydziła się jakąkolwiek przemocą fizyczną, to rzuciłaby właśnie w niego poduszą. Zamiast tego pozwalała sobie na rzucanie mięsem, bo to jedyne, co w danej sytuacji miało szansę dać jej choć trochę poczucia dosadnego przekazywania mu informacji. — Z iloma osobami w międzyczasie chodziłeś do łóżka? Aria, ten jeden raz ze mną i kto jeszcze? — może powinna iść się przebadać? Nie chciała myśleć o Benie w najgorszej z możliwych kategorii, ale bóg jeden wiedział, co jeszcze przed nią skrywał i jak wiele tajemnic miał za uszami. To, że przyznał się do jednej wcale nie oznaczało, że nagle wszystkie miały zostać wyłożone na stół, nawet nie wiedziała, jak wiele ich miał, ale czuła, że to nie była jedyna rzecz, o której jej nie mówił. Bała się tylko, że każda kolejna może być coraz dotkliwszym ciosem wymierzonym w najbardziej czuły punkt Louie ze wszystkich. Prosto w serce.

bentley westfield

[bentley westfield]

Cytuj

Post (27 paź 2021, 22:07)

Nie chciał myśleć o tym, jak czuła się teraz Ariadne. Mackenzie była w tym momencie ostatnią osobą, którą Ben byłby w stanie się zmartwić i niewiele wskazywało na to, że coś może to zmienić. W tej chwili martwiło go tylko to, że Louie była nim rozczarowana, że zranił ją i pewnie sprawił, że jeszcze przez długi czas nie będzie miedzy nimi normalnie. Nie był gotowy na taką kolej rzeczy, jeśli miał być szczery. Hemingway w tym momencie stanowiła jedyną osobę, z którą rozmawiał naprawdę szczerze jak na swoje standardy; fakt, zataił sprawę z byłą narzeczoną, bo bał się reakcji przyjaciółki i tego rozczarowania w oczach, które właśnie widział, ale to była jedyna taka rzecz. Kiedy czuł się kiepsko, szedł do niej, kiedy coś go cieszyło była pierwszą osobą, która wiedziała i... on tego nie chciał zmieniać. Byli besties, mogli odtańczyć ten dziwny taniec z TikToka, na litość. Byli niemalże nierozłączni. Do czasu. Teraz wszystko runęło. Nie odpowiedział jej na pytanie o Arię, bo nawet nie chciał tego ciągnąć. Nie planował jej wykorzystać, ale faktycznie było mu na rękę, że po powrocie tutaj ona nadal była chętna, że z nim sypiała i spotykała się, gdy było im wygodnie, a jednocześnie w zasadzie nie oczekiwała niczego w zamian poza odrobiną jego uwagi. Taki deal mu odpowiadał, a kiedy zaczęło się robić gorąco, kiedy zapalił mu się tyłek, bo pojawiła się na jego neutralnym gruncie, jakim była praca... cóż, jak zwykle wyjął swoją ulubioną broń pod tytułem sabotaż. - Nie ma między nami już nic. Nie ma i nie będzie - oznajmił jedynie, nie zerkając na przyjaciółkę dalej. Nie miał siły na jej oceniające spojrzenie, które ona by w niego wbiła. Czy tylko na tyle zasłużył? - Z dwoma... trzema - powiedział cicho po dłuższej chwili. Tak, musiał policzyć. I czuł się z tym wszystkim naprawdę koszmarnie. Nie spoglądał w jej kierunku i nie podnosił nawet głowy, bo chociaż nie wstydził się swojego puszczalstwa, na pewno było mu źle, że ją oszukiwał i to nie miało nijak szybko minąć i odejść w niepamięć. Wiedział, że długo jeszcze będzie go to wszystko męczyło.

louie hemingway