[presley fernsworth]

Cytuj

Post (11 lis 2021, 18:56)

#10

outfit

Mógł do niego napisać, zadzwonić na parę minut, a jeżeli tak bardzo chciał pozostawić namacalny ślad swojej obecności, mógł nawet wsunąć kartkę i przywiązanego do niej balonika z napisem get well soon pomiędzy drzwi, a framugę. Mógł zrobić bardzo dużo rzeczy, bo opcje wydawały się być niekończącą się listą. Dlaczego wybrał zatem tę, która była najbardziej inwazyjna, tę, która miała jemu samemu złamać serce na milion małych kawałeczków po raz kolejny, zaraz po tym jak je posklejał po ostatnim? Tutaj już były tylko dwie możliwości - albo był masochistą, albo skończonym idiotą. Z obydwoma byłby skłonny się nawet pogodzić, tak sądził.
Pod jego drzwiami stawił się w towarzystwie ciasta, butelki truskawkowej lemoniady i ogromnego niepokoju, z którym nie do końca sobie radził. Być może popełniał błąd. Być może to, że tamtego wieczoru na parkingu Achilles złapał go za dłoń było podyktowane tylko tym, że był pijany i nie do końca racjonalnie myślał, ale Presley im dłużej myślał, tym mniej w to wierzył. Widział go przecież wtedy, a potem miał wiele bezsennych nocy spędzonych na analizowaniu tego, co zaobserwował; smutne oczy, błagalne spojrzenia, wtulanie się w jego kurtkę, która musiała nim przecież pachnieć. I to, jak mocno splatał ich palce, nie tylko w karetce, ale także w drodze do domu w Glenwood. Jeszcze długo po tym, jak go wysadził pod domem, czuł delikatne mrowienie w dłoni, którą były mąż wcześniej trzymał wyjątkowo mocno. I szczerze, jak dla niego mógłby nie puszczać, naprawdę nie byłoby mu z tego powodu przykro czy źle. Był fatalnym przypadkiem, to prawda, ale od rozmowy z Heather chyba nie miał siły już dłużej się oszukiwać. Nie potrafił zapomnieć o Achillesie, chociaż stawał na głowie próbując w ciągu ostatnich lat, a także paru minionych miesięcy odkąd tu wrócił. Próbował na wszystkie sposoby, ale jego organizm nie był w stanie przestać go na dłuższą metę pragnąć i potrzebować, a Presley był zmęczony dłuższym okłamywaniem siebie. Dlatego właśnie próbował poczynić krok w kierunku przestania, bo coraz mniej sensu to miało. Dlatego nie było żadnego smsa, żadnego połączenia, balonika, kartki. Z tego powodu przyszedł do niego po prostu z tymi małymi podarunkami i to byłoby ogromne niedopowiedzenie gdyby pominąć, że postarał się nawet przy tym wyglądać jakoś tak lepiej i bardziej elegancko, niż na co dzień. Jak jakaś zakochana nastolatka... było mu trochę głupio, ale na myśl o tym, że może znowu będzie mógł dziś potrzymać go chwilkę za rękę to wszystko odchodziło w niepamięć, naprawdę, zupełnie jak za machnięciem czarodziejską różdżką. Odgarnął z czoła włosy, które były już zdecydowanie dłuższe, niż by sobie życzył i zapukał raz, drugi. Pierwszy wydawał mu się za cichy i za krótki. I czekał, chociaż nie był pewien, czy mężczyzna w ogóle był w domu.

achilles fernsworth

[achilles fernsworth]

Cytuj

Post (12 lis 2021, 13:37)

12

outfit

Nigdy nie twierdził, że było mu w życiu jakkolwiek łatwo. Od kiedy odszedł od niego Presley czuł tylko pustkę i samotność, którą próbował w jakiś sposób zapełnić. Niezobowiązujące spotkania, randki kończące się śniadaniem na następny dzień, chwile, które spędzał z ludźmi, których często nawet nie znał. Których później nawet nie planował ponownie spotkać. Wszystko było dobrym sposobem na chwilowe zapomnienie, choć nic nie dawało pełnego ukojenia. A było tylko gorzej od kiedy Presley wrócił, przez co Achilles zaczął łapać się na tym, że jedyne co robił, to wypatrywał, czy ten może idzie, czy może chce się z nim spotkać, przywieźć psa, albo po prostu na niego wpaść. Szukał też w przypadkowych osobach jego spojrzenia, jego dotyku, czy też smaku jego warg, jednak nie mógł go zastąpić. Za każdym razem jego starania kończyły się fiaskiem, a Achilles tylko się denerwował, zacinał jeszcze bardziej, zmieniał po raz kolejny w sobie sprzed poznania Presleya, kiedy to nie ufał nikomu i opowiadał każdej jednej osobie inną historię swojego życia, dając im zgadnąć bądź też nie, która z nich była prawdziwa.
Siedział na kanapie ze swoją ulubioną lasagne z mikrofali, którą to zajadał bez jakiegoś większego zapału, wpatrując się w ekran telewizora, w odcinek Friendsów, który znał już na pamięć. W zasadzie wszystkie odcinki Friendsów znał na pamięć i zawsze był fanem, choć przez wiele lat się do tego nie przyznawał. Teraz był już na tyle stary, że się tego nie wstydził i miał nawet kubek z logiem serialu oraz podkładki z różnymi powiedzonkami stamtąd, z których był naprawdę dumny. Właśnie odstawiał herbatę na jeden z nich, kiedy usłyszał pukanie do drzwi, a po chwili kolejne. Lekko zaskoczony, bowiem nikogo nie zapraszał tego dnia do siebie wstał z kanapy i ruszył w kierunku źródła dźwięku. Bez wyglądania przez wizjer otworzył drzwi i zerknął na stojącego przed nim Presleya, na którego widok jednocześnie spiął się i ucieszył. Uśmiechnął się nieśmiało do mężczyzny, a po chwili zrobił mu przejście w drzwiach. — Nie wiedziałem, że planujesz mnie odwiedzić — powiedział zgodnie z prawdą, bardzo jednak chcąc go od razu przytulić i samemu też schować się w jego ramionach. Czuł się zmęczony, bolała go twarz, a ludzie uciekający na jego widok nie byli tym, na co miał na co dzień ochotę.

presley fernsworth

[presley fernsworth]

Cytuj

Post (13 lis 2021, 00:23)

Sekundy pod jego drzwiami przedłużały się w nieskończoność, chociaż wcale nie mogło minąć dużo czasu. Ciasto pomału zaczynało mu ciążyć, podobnie jak ta lemoniada i zastanawiał się, czy nie lepiej by było gdyby zostawił to wszystko pod drzwiami i sobie poszedł. Był gotów uciec przed odpowiedzialnością zanim jeszcze doszło do konfrontacji z byłym mężem... ale tylko pozornie. Nie wybaczyłby sobie ucieczki w tym momencie, dlatego stał i po prostu w głowie powtarzał sobie wszystko, co przygotował do powiedzenia na to spotkanie. Nim się tutaj zjawił, odegrał kilka scenariuszy sam ze sobą i wydawało mu się, że jest przygotowany na wszystko, co by Achilles w zasadzie nie powiedział. I wtedy, gdy próbował się tą właśnie myślą podbudować, drzwi otworzyły się przed nim i on już wiedział, że nieważne ile by nad tym wszystkim nie myślał, nie było cienia szansy, by był gotowy i mógł użyć któregokolwiek z przygotowanych powitań. Podejrzewał, że usłyszy raczej cześć albo co tutaj robisz, Presley? a zamiast tego został od razu przywitany szczerością tak oczywistą, że nie wiedział sam jak mógł tego nie wziąć pod uwagę.
- Nie planowałem - odparł równie szczerze, bo i po co miał kłamać. Tak, myślał o nim, tak, martwił się, ale jako tako nie było w jego terminarzu zapisanego nic, co oznaczałoby odwiedzenie byłego męża. To był raczej impuls, a kiedy tylko Presley uznał, że to dobry pomysł i podjął tę decyzję, wprowadził plan w życie momentalnie, by nie było czasu na rozmyślenie się. Na zakupach i w drodze przygotował sobie przywitanie i tak oto zjawił się tutaj. - Chciałem sprawdzić jak się czujesz. W końcu dostałeś w twarz, nos trochę się goi... Proszę - tłumaczył, zdejmując buty i w końcu podał mu zarówno ciasto, jak i lemoniadę, by móc zdjąć też kurtkę. Czuł, że już jest mu gorąco, więc nie było sensu się męczyć. Kątem oka od razu wyłapał włączony telewizor i odcinek Friends na jego ekranie. Kiedy wchodził za Achillesem akurat padło "See? Unisex." - Maybe you need sex. I just had it a few days ago - powtórzył cicho za Joey'm, dopiero po chwili zerkając na Achillesa z lekkim skrępowaniem. No nie był to najlepszy timing. Nerwowo potarł dłonie. - Przepraszam, lubię ten odcinek... jak się czujesz? - spytał, uciekając spojrzeniem gdzieś w bok, bo wolał mu teraz nie spoglądać w oczy. Już na pierwszy rzut oka w jego kierunku Presley był jak oh fuck, ale kiedy dostrzegł jego strój i spodnie, to momentalnie zmieniło się w double fuck. Dlaczego przychodzenie tu musiało być tak trudne i to, wyjątkowo, nie tylko emocjonalnie?

achilles fernsworth

[achilles fernsworth]

Cytuj

Post (13 lis 2021, 00:39)

Jeśli miał być całkiem szczery, to nie podejrzewał, że Presley przyjdzie do niego ani tego dnia, ani w ogóle. Bardziej by sądził, że będzie go unikał po ich ostatniej bliskości i wcale by się nie dziwił, gotów nawet na nowo zerwać kontakty z Apollo, byle tylko nie wzbudzać w byłym mężu dyskomfortu. Nie chciał przecież, żeby zraził się do niego jeszcze bardziej, niż był do tej pory zrażony. Bo tak, w swojej malutkiej główce Achilles uznał, że Presley musi go szczerze nienawidzić i w ogóle być do niego bojowo nastawiony, bez jakiegokolwiek traktowania z taryfą ulgową. Mylił się i na każdym kroku dostawał tego wyraźne sygnały, ale czy to oznaczało, że je rejestrował jakoś bardziej, że je przyswajał? Ani trochę. Zamiast tego sam siebie dołował myślami, które nie miały pokrycia w rzeczywistości, ale nie miał jak za bardzo zweryfikować tego. W końcu nie rozmawiali ze sobą o tym, co aktualnie czuli, choć mogłoby im się to przydać.
— Poza tym, że twoja była partnerka mnie zrównała z ziemią za mój aktualny wygląd, to całkiem nieźle się czuję, dzięki — odparł, zachowując się jak totalny gówniarz, który donosi na drugą osobę, ale dlaczego miałby ją oszczędzić przed tym, skoro Nemi zrobiła sobie z niego worek treningowy i to z niezrozumiałego dla Achillesa powodu? Jeśli przez to drobne donosicielstwo miało jej się choć odrobinę dostać od Presleya, to szczerze niczego nie żałował. Z lekkim uśmiechem przejął od mężczyzny zarówno pudełko jak i butelkę, po czym postawił je na stoliku, na którym jeszcze stała niedojedzona przez niego lasagne, choć na pewno już coraz bardziej chłodna i coraz mniej zdatna do jedzenia. Niestety. Zaskoczony podniósł wzrok na Presleya słysząc jego słowa, nie rejestrując wcześniej tego, co dzieje się na ekranie i dopiero wspomnienie o odcinku sprawiło, że doznał olśnienia. — No tak, Joey — zaśmiał się nerwowo i podrapał po karku. Czuł jednak dziwne napięcie, bowiem w sekundę był gotów dopaść kogokolwiek, kto parę dni temu zabawiał się z Presleyem. A przecież sam nie był święty i próbował go znaleźć w każdej jednej osobie, którą spotykał na swojej drodze. — Nie mogę się za bardzo nachylać, ale poza tym nie jest źle. Część zasinienia zmienia już kolor na paskudny żółty — a był to nie lada sukces, trzeba przyznać. Choć jeszcze miało zająć temu wszystkiemu wiele dni, aby zniknąć całkiem i pozostawić Achillesa tylko z przekrzywioną przegrodą nosową.

presley fernsworth

[presley fernsworth]

Cytuj

Post (13 lis 2021, 18:26)

Taki był pierwotny plan; Presley zamierzał trzymać się z daleka i nie pozwolić tej sytuacji wpłynąć na swoje życie, ale plany lubią się zmieniać, jak wiadomo. On nie potrafił tak tego tak zostawić, udać, że nic się nie stało, kiedy Achilles był poszkodowany i kto wie, co mu się jeszcze stało poza złamanym nosem. Nie wybaczyłby sobie, gdyby nie sprawdził, czy na pewno wszystko było z nim w porządku. Ktoś musiał o to zadbać, a że padło na niego... chyba stało się całkiem dobrze, bo coś podpowiadało Presley'owi, że jego były mąż nie miał się pofatygować po tym do lekarza, a jedynie skorzystał z tego, że ratownicy go obejrzeli i na tym się skończyło. Co z tego, że to wszystko między nimi dało się załatwić zaledwie jednym telefonem, który na pewno uspokoiłby jego obawy, a on po prostu szukał wymówek, by spotkać Achillesa osobiście? Nic, przecież to zupełnie nic. Pogodził się już trochę z tym, że, no cóż, zdarzało mu się pod wpływem emocji robić rzeczy, których żałował. Rozwód był podręcznikowym przykładem tej debilnej przypadłości. - Co? Żartujesz chyba - zmroziło go na moment. Nemea widziała się z jego byłym mężem? Nie mógł się oburzyć, że nie wiedział o niczym, ale... no dobra, trochę go to jednak oburzało. Może nie byli jakimiś wielkimi besties, a odkąd kobieta przebywała na zwolnieniu to nawet rozmawiali niewiele, ale lubili się bardzo; mimo tego nie spodziewał się, że Nemi miałaby chęć konfrontować się z jego eks w jakikolwiek sposób. Nie wiedział co zaszło i co mu powiedziała, a to, że ktoś trzymał tak bardzo jego stronę było nawet miłe, ale z innego punktu widzenia patrząc coś mu mówiło, że Achilles wcale na to nie zasługiwał, bez względu na to, co w zasadzie tam zaszło. Znał ich oboje i czuł, że mogło być niemiło, jeśli jedno drugie podpuściło dostatecznie. Ugh, dlaczego musiało się robić jeszcze trudniej? Westchnął ciężko. - Przepraszam. Za nią i za... za to wszystko - odparł całkowicie szczerze. Jednak czuł się głupio, ze swoim żartem i z tym, że poza jego wiedzą ktoś nadstawiał za niego kark, słusznie czy też nie. Chciał wierzyć, że miała powód, a nie tylko gorszy dzień, ale kto wie? Dla nikogo nie było to wielką zagadką, że Presley najczęściej nie rozumiał mechanizmów kobiet. Rozumienie mężczyzn pochłaniało go o wiele bardziej przez całe życie, a nawet i tutaj jego wiedza kulała w wielu przypadkach. I jak tu żyć? - Byłeś u lekarza? - dopytał, chociaż coś mu podpowiadało, że już znał odpowiedź na to pytanie.

achilles fernsworth

[achilles fernsworth]

Cytuj

Post (13 lis 2021, 18:39)

Plany Achillesa też lubiły się zmieniać, dlatego też na pewnym etapie swojego życia przestał je po prostu tworzyć. Najnowszym, który pojawił się pierwszy raz w jego życiu i którego chciał się trzymać był ten mówiący o pójściu i poproszeniu o podwyżkę, jednak musiał poczekać. Nie dlatego, że uważał, że by sobie nie poradził w rozmowie, że potrzebował się jakkolwiek przygotować, ale najzwyczajniej w świecie nie chciał się z taką mordą nikomu pokazywać. Dlatego też wykorzystywał wolne, które miał w pracy i którego nie brał od dawna, żeby teraz dojść do siebie i nie musieć pojawiać się w biurze, w którym zadawaliby pytania, a on na pytania z natury nie lubił odpowiadać.
Lekko wzruszył ramionami i posłał mu nieznaczny uśmiech, poprawiając się przy tym na kanapie. — Nie masz za co przepraszać tak długo, jak sam jej nie nasłałeś. A wierzę, że tego nie zrobiłeś i to po prostu ona i jej podły charakter, który nagle się uaktywnił — nigdy nie znał jej od tej strony i teraz też wiedział, że poznać nie chciał, ale skoro już do tego doszło, to nie planował udawać, że było to miłe zapoznanie i że naprawdę był zadowolony z tego, że poznawał coraz więcej jej twarzy. Zdecydowanie byłby bardziej spełnionym w życiu człowiekiem, gdyby nie miał okazji poznać wrednej Nemi atakującej go w sklepie tylko dlatego, że zdecydował się z nią przywitać.
Dotknął lekko swojej twarzy i siniaka, którego miał pod lewym okiem, a po chwili skrzywił się nieznacznie. — Przecież mnie opatrzyli na miejscu — Presley wcale się nie mylił, Achilles nie był u lekarza i nie planował się do niego wybierać, bo i po co? Przecież wszystko było dobrze, wszystko się goiło, a to, że go coś tam pobolewało, to akurat naturalne było. Gdyby nie bolało, to by się dopiero zmartwił, wtedy by mogło oznaczać, że coś z nerwami mu się stało, ale tak? Cieszył się, że pojawiał się żółty siniak, że boli i że smarkając nie leci już krew, to tyle.

presley fernsworth

[presley fernsworth]

Cytuj

Post (14 lis 2021, 15:43)

Przyglądał mu się przez chwilę, trochę zagubiony w tej sytuacji. Jasne, że za nic z tych rzeczy nie odpowiadał, ale czy to sprawiało, że czuł się choć trochę lepiej? Coś go kłuło w środku na samą myśl, że Achilles był skazany na jakieś nieprzyjemności, a on się do tego przyczynił. To, jak szybko z on nic dla mnie nie znaczy przeszedł ostatnimi czasy do niech nikt już nie robi mu krzywdy, było wręcz komiczne w jego własnych oczach; w cudzych prawdopodobnie wyszedłby na skończonego idiotę. Podążył za byłym mężem i zajął miejsce na kanapie obok niego, usiadł w miarę wygodnie i starał się zachować spokój, ale to nie było łatwe w tej sytuacji. Gdyby nie Friends na ekranie i kolejny zabawny dialog, pewnie w ogóle zacząłby go zjadać stres. Ale umówmy się, w tym momencie nie było to możliwe, bo ten serial potrafił go zawsze trochę rozluźnić. - Nie miałem o niczym pojęcia, naprawdę - odparł szczerze i było po nim widać, że w stu procentach mówi prawdę. W podobnych sytuacjach był naprawdę słabym aktorem. No dobra, ogólnie był raczej słabym aktorem, a jeśli już udawał, to potem odchorowywał to bardzo długo, bo takie skakanie między maskami w ogóle nie leżało w jego naturze. Co miał teraz ze sobą zrobić? Takiego wypadku nie było w żadnym z jego scenariuszy i to było dla niego potężnym utrudnieniem. Dopiero zmiana tematu trochę go przywróciła do równowagi, bo miał przecież nowy powód do stresowania się teraz - jego wątpliwy stan zdrowia. - Achilles... - zaczął, wzdychając przeciągle. Nie znajdował się na pozycji, która uprawniałaby go do pouczania go, ale za bardzo się martwił, by teraz milczeć. - Dostałeś w twarz i miałeś złamany nos. Po czymś takim na ogół kierują do laryngologa i na prześwietlenie głowy. Na pewno dostałeś skierowania - zaczął spokojnie, ale przyglądał mu się teraz naprawdę intensywnie. Był zmartwiony i przejęty, nie chciał, by stała mu się jakaś krzywda i... cholera, sam byłby w stanie go do tego lekarza zaciągnąć, byle mieć pewność, że wizyta się odbędzie. Dopiero po chwili olśniło go, co może stanowić problem i na samą myśl o tym coś w nim dosłownie pękło. - Czy ty w ogóle masz ubezpieczenie? - spytał bez ceregieli, bo to niekoniecznie był moment, kiedy należało się z nim obchodzić jak z jajkiem. Musiał wiedzieć.

achilles fernsworth

[achilles fernsworth]

Cytuj

Post (14 lis 2021, 17:05)

Wzruszył wyłącznie ramionami i skupił swój wzrok na odcinku Friendsów, który aktualnie leciał w telewizji. Patrzył jak Joey chodzi z torebką wziętą od Rachel, jak jego przyjaciele się trochę z niego naśmiewają, ale jednak Joey nic sobie z tego nie robi i też szczerze chciałby tak bardzo nic sobie nie robić z tego, że Nemi zrobiła sobie z niego worek treningowy. I w zasadzie od momentu, w którym doniósł na nią do Presleya niczym trzylatek czuł się jakoś lepiej z tym wszystkim, jak gdyby wizja tego, że miała mieć mniej przychylne spojrzenie ze strony jego byłego męża było najlepszym zadośćuczynieniem ze wszystkich rzeczy, które mógł osiągnąć.
Lekko, nawet trochę nieświadomie przysunął się bliżej mężczyzny, tak, że coraz bliżej było ich ramionom do stykania się. Nie jednak, żeby to jakoś planował, żeby chciał to zrobić, żeby było to jego celem. Jego organizm jednak chyba tęsknił za Presleyem i ich normalnością, którą utracili. Naprawdę wiele by oddał za to, żeby wtedy nie zgodzić się na rozwód, żeby jednak spojrzeć prosto w oczy Presleyowi i poprosić o jeszcze jedną szansę, zamiast przytaknąć na papiery i podpisać je bez żadnego ale. Miał wtedy w głowie naprawdę wiele ale, jednak nie miał w sobie na tyle odwagi, aby je wypowiedzieć na głos. Wierzył, że Presleyowi będzie lepiej bez niego, jednak czy teraz był tego pewien? Czy siedziałby on przy nim, gdyby wszystko mu się ułożyło w życiu tak, jak to sobie wymarzył?
Zaskoczony spojrzał na byłego męża i uniósł do góry brew, jednak zaraz zabolała go twarz i zrezygnował z tego zabiegu wyrażającego zdziwienie. — Wszystko jest okej, mogę oddychać, nie leci mi krew, nie boli mnie nic ponad to, co może boleć przy złamaniu nosa — wymienił w miarę spokojnie, mając nadzieję, że mu uwierzy i nie będzie na siłę zaciągał do lekarza, bo nie chciał dzisiaj wychodzić z domu, wolał powiedzieć sobie z Presleyem, skoro już się tutaj pojawił. — Mój boże, oczywiście, że mam ubezpieczenie. Opłacają mi je z pracy — wyjaśnił, bo nawet jeśli to nie miałoby miejsca, to nie był na tyle głupi, żeby nie mieć ubezpieczenia, wolałby zrezygnować z kolejnych lasagne niż zapewnienia, że w przypadku choroby dostanie pomoc.

presley fernsworth

[presley fernsworth]

Cytuj

Post (14 lis 2021, 22:11)

Jeden z nich trochę zrzucił z siebie jakiś balast, ale drugi niekoniecznie poczuł się po tym dobrze. Oczywiście Presley nie zamierzał robić z tego wielkiej afery, a sam nie był nawet pewien, czy chce to skonfrontować z Nemeą, czy może po prostu odchorować w samotności i puścić mimo uszu. Rozumiał niejako obie strony; ona raczej nie miała Achillesa polubić na nowo po tym wszystkim, a on znowuż miał pełne prawo, by poczuć się tym co mu powiedziała skrzywdzony, bo przecież w zasadzie nie zrobił jej pewnie nic złego. Z tym, że Presley nie był mediatorem, a przede wszystkim nie był jakąś cholerną księżniczką na ziarnku grochu, o którą należało się spierać. To było przecież idiotyczne, a oni wszyscy mieli po trzydzieści lat, czyli jakieś dwadzieścia za dużo by robić sobie tak. Nie wiedział co powiedzieć.
Dlatego też nie mówił nic. Pozwalał serialowi trwać, a ciszy między nimi narastać, a przynajmniej do czasu, aż Achilles nie zaczął (może nieświadomie?) przysuwać się do niego odrobinę. Czy zdawał sobie z tego sprawę, czy może tylko zmieniał pozycję na bardziej wygodną i to wyszło samo? Nie potrafił ocenić, jednak serce przyśpieszyło mu od tego, co miało nadejść. A raczej, co nadchodziło wyłącznie w jego głowie, bo przecież nie było szans, żeby ta dwójka jeszcze kiedyś się ponownie zbliżyła... prawda? - Okej. Rozumiem, spokojnie - pokiwał tylko głową, mając ochotę się skulić. Pewnie nie powinien w ogóle tutaj przychodzić, siedzieć z nim na jednej kanapie i troszczyć się o kogoś, kto już dawno z nich zrezygnował, podobnie jak Presley zresztą. Trochę żałował, że wraz z rozwodem nie zaczęli być sobie obcymi ludźmi na nowo, bo za bardzo go bolało to, jak daleko znajdowali się teraz od siebie, a jednocześnie wiedział, że robienie czegoś z tym nie miało się raczej wydarzyć, a nawet jeśli, to nie miałoby sensu. Po coś od siebie odeszli, prawda? Było im przecież źle. - Po prostu się ciebie martwię, Achilles. Bardzo się martwię - powiedział, tępo wpatrując się w ekran, chociaż teraz już nie rejestrował serialu, nie rejestrował niczego poza tym, że Achilles był obok niego, a jednak jednocześnie był tak daleko, jakby w innej galaktyce. Nie chciał się tak czuć, nie chciał tego dystansu. Wyciągnął rękę i bez zerkania na niego, niepewnie odnalazł dłoń mężczyzny, po czym złapał za nią, tak jak on zrobił to tamtej nocy w karetce. Potrzebował ją teraz przez moment potrzymać, tylko tyle, nic więcej.

achilles fernsworth

[achilles fernsworth]

Cytuj

Post (14 lis 2021, 22:25)

Wszystko było trudne i niesamowicie męczące, i Achilles naprawdę by chciał już się po prostu w Presleya wtulić i udawać, że nic złego nigdy nie miało miejsca. Gdyby mógł wymazać przeszłość – zrobiłyby to. Wymazałby ich rozwód i teraz udawał, że nic nie miało miejsca, choć pozostawiłby sobie świadomość, że z nikim nie było mu tak dobrze jak z Presleyem i z nikim nie miało mu już tak dobrze być. Przekonał się o tym nie raz i nie dwa, przekonał się o tym już tyle razy, że naprawdę nie chciał więcej, zmęczony ciągłym brakiem ukochanego u jego boku. Wiedział, że spieprzył, ale czy to oznaczało, że już do końca życia miał być nieszczęśliwy, miał nigdy nie zaznać ukojenia serca? Przecież tak się nie dało żyć, całe jego bycie sprowadziło się do jakiejś marnej egzystencji od kiedy nie było Presleya obok i nic, ale to nic nie dawało mu szczęścia, nie dawało mu radości. Zmienił się w najsmutniejszego człowieka na świecie i nie podejrzewał, żeby kiedykolwiek się to miało zmienić. Jeśli nie Presley, to nikt. Już dawno to zrozumiał.
— Nie ma o co, Presley. Daje sobie jakoś radę — zapewnił, uśmiechając się przy tym delikatnie, nieznacznie. Widząc jednak, że Presley nie zerka sam również odwrócił głowę od ekranu i po prostu powrócił do wpatrywania się w odcinek Friendsów. Kolejne sceny leciały, migały przed jego oczami, ale nie rejestrował ich jakoś szczególnie mocno, oglądał je, ale ich nie widział. Całkiem odłączony został od rzeczywistości go otaczającej i dopiero w momencie, w którym poczuł dłoń na swojej własnej odrobinę otrzeźwiał. Nie zwlekając jednak ani sekundy sam również złapał za dłoń ukochanego, a po chwili także splótł ze sobą ich palce, delikatnie i niepewnie, jednak tak, jak zawsze mieli to w zwyczaju, nie wykluczając gładzenia go kciukiem po skórze na wierzchu ręki. Nie chciał, żeby się odsuwał. Nie chciał, żeby jeszcze kiedykolwiek narodziła się między nimi przepaść, jednak czy mógł tego oczekiwać po zwyczajnym trzymaniu się za dłonie, które nawet nie musiało nic oznaczać poza chęcią okazania zmartwienia? Westchnął ciężko o zamknął oczy, czując jak od natłoku myśli w głowie zaczyna mu wirować obraz.

presley fernsworth

[presley fernsworth]

Cytuj

Post (14 lis 2021, 22:45)

Im dłużej z nim przebywał, im częściej ich drogi się przecinały, tym bardziej w jego głowie zakorzeniała się myśl, że za nim tęskni. Z początku łatwo przychodziło mu to ignorować, bo nie widzieli się tak często, a nawet jeśli do tego dochodziło, Presley jakoś dawał radę sobie wmawiać, że to na niego nijak nie działa. Z czasem zaczął orientować się, że okłamuje siebie, ale... co właściwie miał z tym zrobić? Achilles nie był już jego mężem i wszystko wskazywało na to, że bawił się dobrze bez niego; podczas gdy on pracował do nocy, swojego byłego męża widywał na imprezach i w lokalach, których sam nawet nie skusiłby się odwiedzić, przyłapywał na wycieczkach z nogą dociskającą pedał gazu mocniej, niż należało i początkowo naprawdę sądził, że to wszystko oznacza, że Achilles zaczął żyć. Że był o krok dalej, niż on sam, że ruszył dalej i był teraz chociaż minimalnie szczęśliwy. Nie dostrzegał pierwotnie tego, jak bardzo smutne miał spojrzenie, kiedy się widywali, jak ożywał przy Apollo, jakby ich niegdyś wspólny pies był jedynym szczęściem, jakie mu pozostało w życiu, jak pakował się w kłopoty w barach, zamiast faktycznie dobrze bawić z innymi osobami. Dopiero będąc tutaj, słuchając go, siedząc z nim przed telewizorem i oglądając ten sam odcinek serialu po raz tysięczny, dostrzegając kątem oka jego niedojedzoną lasagne, która nawet nie stała koło porządnego posiłku zrozumiał, że coś było nie w porządku. Być może więcej, niż przypuszczał i niż by sobie życzył. Czy to było w ogóle możliwe, że obaj byli od rozstania tak cholernie nieszczęśliwi i smutni, tak okropnie samotni? Zerknął na niego chwilę po tym, jak Achilles zaczął gładzić jego dłoń kciukiem. Obserwował jego twarz, kiedy tak trwał z zamkniętymi oczami i wiedział, że nie może tak po prostu trzymać się od niego z daleka, nawet jeżeli to jeszcze bardziej pokaleczy ich oboje. Bez zastanowienia przysunął się do niego, przyłożył czoło do jego skroni, objął lekko jego szyję. Kiedy przejeżdżał nosem po jego zarośniętym policzku i zaciągał jego zapachem, za którym tak tęsknił, czekał tylko aż ten odepchnie go, zerwie się i każe mu już iść, ale nic takiego nie miało miejsca; nie chciał, by przestawał czy tylko był w szoku? Nie miał pojęcia, ale czuł, że jeśli nie wykorzysta tej chwili, to druga taka już mu się nie nadarzy. Dlatego właśnie pocałował go i był to najbardziej stęskniony, zachłanny pocałunek w jego życiu, jakby nigdy więcej już nie miał poczuć smaku jego ust.

achilles fernsworth

[achilles fernsworth]

Cytuj

Post (14 lis 2021, 22:57)

Jak mógłby być szczęśliwy w świecie, w którym nie było Presleya? Było to niemożliwe, to nawet nie chodziło o to, że tak się Achillesowi wydawało, tylko rzeczywiście było to rzeczą niewykonalną, czymś, co wiedział, że nigdy nie zostanie przez niego osiągnięte. Z każdym dniem budził się tylko smutniejszy, tylko bardziej pogubiony i bardziej przerażony, że za każdym razem, kiedy się budził, był o jeden dzień dalej od chwil, w których byli razem, szczęśliwi. To potrafiło przerażać i paraliżować, potrafiło kopać i doprowadzać do naprawdę tragicznych zakamarków umysłu, w których Achilles uskuteczniał jakąś własną wersję masochizmu. Wyobrażał sobie, jak Presley ma ułożone życie u innego mężczyzny, jak wspólnie śpią z Apollo, jak wspólnie jedzą śniadania, jak wspólnie budują dom, który nie był im dany.
Ponownie napastowany tymi myślami, mimo dłoni, które były splecione, mocniej zacisnął oczy i wstrzymał w płucach powietrze. Jak długo Presley miał dać mu być szczęśliwym, kilkanaście minut, może godzinę? Ile miał przy nim wytrzymać, dać trzymać dłoń i karmić się swoją bliskością na przyszłość, która miała nadejść i która malowała się bez niego? Zacisnął usta i w pierwszej kolejności czując bliskość Presleya sądził, że tylko to sobie wymyślił, że to było coś, co narodziło się w jego chorej i spragnionej miłości byłego męża głowie, jednak czuł naprawdę wyraźnie jego zapach, jego dotyk. Zacisnął mocniej oczy, kiedy łzy zaczęły zbierać mu się pod powiekami, bo jak wyjaśni to wszystko Presleyowi, kiedy okaże się, że to była tylko jego wyobraźnia? Co mu powie? Że płacze, bo wydawało mu się, że czuł jego nos na swoim policzku i przez sekundę pomyślał, że być może chce go na nowo? Brzmiało to irracjonalnie i sam siebie by wyśmiał, słysząc takie wytłumaczenie, dlatego też trwał w bezruchu i dopiero czując usta na swoich własnych, kiedy odruchowo przytulił do siebie Presleya mocniej, odważył się na chwilę uchylić oczy i dostrzec rzeczywiście twarz byłego męża przy swojej własnej. Tyle mu wystarczyło w zasadzie. Nie zadawał pytań i nie rozważał sytuacji. Przyciągnął go do siebie wyłącznie bliżej, a następnie złapał jego twarz w dłonie, kciukami gładząc go po policzkach. Czy to było takie złe? Czy mieli tego żałować? I czy miało potem boleć bardziej? Ale nawet jeśli, to przecież warto było mieć Presleya przy sobie nawet na tych kilka chwil, kiedy na nowo był w stanie uwierzyć, że jest szczęśliwy.

presley fernsworth

[presley fernsworth]

Cytuj

Post (17 lis 2021, 20:12)

Odkąd ich drogi się rozeszły, a każde z nich ruszyło - niemal dosłownie - w przeciwnych kierunkach, Presley stracił równie sporo; nawet pozorne zwycięstwo, jakim było orzeczenie o winie jego męża podczas rozprawy i to, że zatrzymywał dom, psa i nazwisko, nie było dla niego właściwie żadnym zyskiem. Dom natychmiast sprzedał, wiedząc, że nie poradzi sobie z mieszkaniem tam w pojedynkę, kiedy nie było już ich. Pies okazał się faktycznie jego jedynym wsparciem i tak naprawdę nadał cel w życiu Presley'a, który w przeciwnym wypadku prawdopodobnie popadłby w alkoholizm albo jakiś inny, paskudny nałóg, gdyby nie musiał się nim na co dzień zajmować. Nazwisko natomiast pozostawiło tylko całe mnóstwo bólu, bo kiedy tylko musiał się komuś przedstawić, wylegitymować, na czymś podpisać, tak naprawdę przywoływał wspomnienie Achillesa, które potem nie chciało odejść. A tak długo, jak to miało miejsce, Presley nie potrafił skupić się na tym, by ruszyć dalej; nikogo nie miał, mało z kim spał, a każdy obcy dotyk sprawiał, że w rezultacie czuł się brudny. Jakby to było coś złego, a nie element ruszenia dalej, rozpoczęcia wszystkiego od nowa. On nawet nie chciał żadnego od nowa, więc jak miałoby mu się to podobać? W każdej osobie, każdym miejscu i każdej rzeczy szukał tylko Achillesa, chociaż każdego dnia kłamał sobie prosto w twarz, że wcale tak nie było. Bez niego był tylko wrakiem, cieniem człowieka, którym był przed laty, osobą, którą przy życiu trzymała tylko odpowiedzialność za psa i pracoholizm, który dawał mu wierzyć, że był dalej mężczyzną z celem. To było ironiczne, jak daleko zaszedł po prostu stawiając na powolne niszczenie siebie tą pracą.
Tego wieczora w zasadzie niewiele się zmieniało; jego destrukcyjne zapędy najwyraźniej miały się wyjątkowo dobrze, skoro zrobił to, co zrobił. Czy to nie miało ich obojga doszczętnie zdewastować? Prawdopodobnie znał doskonale odpowiedź na to pytanie, bo nie pozwalał sobie o tym myśleć, całą swoją energię poświęcając na to, by całować Achillesa i nie zwalniać, nie przestawać, nie odsuwać się przy tym ani na milimetr od niego. Potrzebował go teraz blisko, bliżej, niż kiedykolwiek, chciał na moment poczuć, że wciąż żyje, na chwilę oszukać się, że wcale nie jest kurewsko samotny, smutny i w zasadzie zapędzony w jakiś kozi róg, z którego nie było ucieczki. Chciał w końcu odetchnąć pełną piersią i chociaż zachłanny pocałunek utrudniał mu to w dosłownym znaczeniu, przenośny sens zupełnie wystarczał. Czując, że mężczyzna odwzajemnia jego pieszczoty, że go całuje i dotyka, po raz pierwszy od dawna poczuł, że naprawdę chce mu się żyć. Nie czekając wiele dłużej, usiadł mu na kolanach i objął go zaszyję, jeszcze bardziej go do siebie przyciągając. Zapomniał przy tym, by uważać na jego nos, tak bardzo zatracił się w ich pocałunku, wciąż nie do końca wierząc, że to dzieje się naprawdę.

achilles fernsworth

[achilles fernsworth]

Cytuj

Post (19 lis 2021, 10:47)

Trudno było mu uwierzyć w to wszystko, co właśnie miało miejsce. Tak wiele razy wyobrażał sobie, że ma go obok, na wyciągnięcie ręki, że fakt, że teraz działo się to naprawdę zdawał się być nierealny. Ile był gotów oddać za to, aby móc spędzić z nim chwile jak ta? Ile miał zapłacić za to, że właśnie jego marzenia się spełniały? Bał się, a jednocześnie gotów był ponieść każdą cenę, nawet najwyższą na świecie, pewien, że jest warto. Po prostu warto było mieć ukochanego u swojego boku, mieć go na wyciągnięcie ręki, czuć jego smak na swoich własnych wargach. Przecież on nigdy nie chciał, żeby ich drogi się rozeszły, a szukając Presleya w każdej kolejnej osobie napotykał tylko rozczarowanie i zawód, że to nie jest to, to nie są te same, zimne dłonie, które zawsze musiał ogrzewać w swoich własnych, to nie są te same pełne usta, które smakują herbatą z imbirem, miodem i cytryną, to nie jest ten sam zapach, jego ulubiony płyn do płukania, jego ulubiony szampon i ulubiona woda kolońska, którą się pryskał codziennie, choćby miało to być raptem kilka kropli.
Zachłannie całował mężczyznę, a czując jak ten odnajduje swoje miejsce na kolanach Achillesa wstrzymał na moment oddech. Niepewnymi dłońmi przesuwał po jego udach, powoli podążał nimi po bokach jego ciała, aż dotarł do policzków, które zamknął w swoim dotyku. Delikatnie jednak odsunął go w końcu od siebie, czując, jak kolejne uderzenie w nos sprawia, że ma wrażenie, że zaczyna mu lecieć z niego krew. Zdecydowanie chciał tego uniknąć, dlatego też oparł się czołem o czoło Presleya, oddychając przy tym ciężko. — Nie pomyśl, że nie chcę cię, po prostu zderzanie się nosami nie jest tym, co mój organizm teraz dobrze znosi — wyjaśnił zdyszany, mając nadzieję, że to nie odstraszy mężczyzny. Na wszelki wypadek objął Presleya mocniej i przytulił do siebie, chcąc mieć pewność, że nagły strach, nagła panika nie wpłynie na to, że teraz go zostawi, bo by tego nie przeżył, był tego stuprocentowo pewien. Potrzebował go dziś blisko jeśli nie miał się zaraz rozpaść na milion małych kawałków, niezdatnych do ponownego ułożenia w całość.

presley fernsworth

[presley fernsworth]

Cytuj

Post (25 lis 2021, 14:26)

Zastanawiał się, czy powinien przestać. Podświadomie już rozważał, jak bardzo będzie żałował tego wszystkiego, ale jednocześnie wiedział, że jeśli się odsunie, będzie jeszcze gorzej. Nie mógł chyba dłużej tak perfidnie okłamywać samego siebie, a przy okazji także wszystkich wokół; potrzebował go, zarówno teraz, jak i w ogóle i wieczne odpychanie tego od siebie miało mu sprawić wyłącznie więcej bólu, a na to nie był w tym momencie gotowy. Nie chciał, by bolało bardziej, nie chciał więcej czuć tego paraliżu, kiedy zdawało mu się, że smutek tak bardzo go pochłania, że dociera do każdego zakończenia nerwowego, które istnieje w jego organizmie. Był tym zmęczony i chociaż sam to wszystko na siebie ściągnął, teraz czuł, że to jedyna okazja, by od tego uciec. Właśnie ta sytuacja nią była, więc całkowicie się poddał i po raz pierwszy od bardzo dawna pokierował tym, czego pragnie, a nie tym co jest mądre, odpowiedzialne czy właściwe.
Sam nie przerwałby tego pocałunku, kompletnie zapominając, że powinni uważać. Był zachłanny w tym wszystkim i, jak widać, trochę egoistyczny, skoro nie pamiętał już o jego małym kłopocie z nosem. Nie protestował jednak, kiedy Achilles sam odsunął się, gotów nawet na to, że ten każe mu przestać i się odsunąć. Naprawdę ogromnie mu ulżyło, kiedy nic podobnego nie miało miejsca. - Przepraszam. Będę uważać - obiecał, a kiedy pocałował go ponownie, obrócił głowę tak, by ich nosy więcej się nie zderzyły. Tym razem całował delikatnie i powoli, a po chwili przeniósł się z pocałunkami na jego szyję i schodził coraz niżej. Co jakiś czas zerkał w jego kierunku, czekając na znak, gdyby Achilles pragnął, by przestał. Ale on nie prosił go o to, a więc Presley brnął coraz dalej, przekraczał dawniej wyznaczone granice, zmniejszał ilość warstw, które dzieliły ich od siebie tak naprawdę. Z każdym jednym elementem ich garderoby lądującym gdzieś obok kanapy czuł się coraz bardziej szczęśliwy i... coraz bardziej zakochany, jakby poznawał go dopiero pierwszy raz, a nie dotykał i smakował tego, co znał niegdyś tak doskonale, że poznałby wszędzie.

Noc skończyła się szybciej, niż by sobie tego życzył, a choć sen w ramionach Achillesa był naprawdę przyjemny, w końcu zostało im to przerwane; pierwsze promienie słońca wkradły się do sypialni przez niezaciągnięte zasłony, trafiając wprost na twarz zaspanego Presleya. Uniósł jedną z powiek, jednocześnie zaciskając drugie oko, zbyt podrażnione światłem i rozejrzał się po pomieszczeniu, pomału przypominając sobie, gdzie jest. W chwilę jego wzrok napotkał także nagie ciało Achillesa, które w zupełnie niekontrolowanym odruchu okrył odrobinę kołdrą. A więc nic mu się nie przyśniło... westchnął cichutko, ale trwał tak tylko przez moment, zanim na nowo nie powrócił do pozycji horyzontalnej, tym samym wtulając się w bok mężczyzny. Przyłożył policzek do jego ramienia, twarz ukrył w jego szyi i zamknął oczy na nowo, pozwalając sobie po prostu trwać tak przy nim, zupełnie jakby nic się nie stało, jakby nigdy nie zrezygnował z tego nie doszło między nimi do żadnej rozłąki.

achilles fernsworth